در شهری که
دستان مرد هم
از تنگمایگیش
پوسیده می شود،
و زندگی
جریان نامنظم فرسایشی است
ممتد
آدمی را
در حقارتی ممتد،
یا تعبیری است ناشیانه از انسان
در بیگانگی با آیینه اش،
آه!
دست چه کسی را باید
به اعتماد فشرد؟
در شهری که حرف ها
آن قدر در عزای مفهوم
رنگ و رخ باخته اند
که الف می شود
آتش
که با می شود
باروت
و سخن
همه از گردش آسیابی است در خون،
با که از آن سوی این شهر سخن باید گفت؟
در شهری که آغاز نیست
ادامه نیست
خورشید را چه گفته بخواهی به خانه ات؟
در شهری که
زیبایی
تفسیری است کنایه آمیز
از تفنگ
کشتن
یا کشته شدن،
و هنر
حصاریی پنج کارته است
و ادبیات
اسیر دوازده پل
شعر را از چه در باز برون باید برد؟
در شهری که
آدم ها
-کابوس های سیار مرگ-
-تابوت های عقیم لبخند-
همه زندانی مجبوریت و واهمه اند
به کنار چه کس احساس خودی باید کرد؟
زیر نام چه کس از عشق دهل باید زد؟
۲۲سنبله۱۳۶۳ کابل